W Królestwie Polskim okresu międzypowstaniowego było niekwestionowaną zasadą, iż urzędnicy miejscy musieli opłacać specjalne zabezpieczenie finansowe. W dniu 15/27 lutego 1852 roku wprowadzono jednak nowe prawo, dokładnie precyzujące zasady składania (i zwrotu) kaucji przez każdego prezydenta i burmistrza kasjera miejskiego oraz kontrolera kasy miejskiej. Wysokość samej kaucji zależała oczywiście od klasy miasta(zależnej od jego dochodów), z tym, iż ośrodki miejskie Królestwa zostały generalnie podzielone na sześć kategorii. W zależności od niej prezydenci/burmistrzowie miast oraz kasjerzy miejscy musieli składać zabezpieczenie finansowe w wysokości: a) w miastach klasy pierwszej: tysiąc rubli srebrem; b) klasy drugiej: 600 rs; c) klasy trzeciej: 300 rs; d) klasy czwartej: 100 rs; e) klasy piątej: 60 rs; f) wreszcie klasy szóstej 45 rubli srebrem.
Wskazane kaucje finansowe urzędników miejskich miały na celu zabezpieczenie funduszów oraz jakiejkolwiek własności magistratu przekazanej im pod zarząd czy nadzór. Jak zatem wynikało z art. 14-go ustawy z lutego 1852 roku, wszystkie niedobory i pretensje kasy miejskiej oraz tzw. ogółu miejskiego wynikające ze szkód zrobionych przez tychże urzędników (tj. prezydentów, etc.) „gdy stanowczo będą zadecydowane, z majątku i kaucyj tychże Urzędników zaspokajane być mają”.
@copyright Marek Rutkowski
